Arquivos da etiqueta: Halkidiki

Tres grandes éxitos contra proxectos mineiros en Romanía, Grecia e Sudáfrica

Deixa unha resposta
Celebramos coa nosa rede Si á Vida Non á Minería/ Yes to Life Non To Mining YLNM tres grandes éxitos en Romanía, Grecia e Sudáfrica e compartímolos para que sirvan de inspiración para todxs e de ánimo para seguir traballando na tarefa común en defensa da vida, pola nosa saúde, polo xeito no que queremos vivir e pola integridade dos nosos territorios.

En Certej, Romanía

Mining Watch Romania celebra a decisión do Ministerio de Auga e Bosques (MAP) de deter inmediatamente a talla de 56 hectáreas de bosques do Fondo de Bosques romanés.

Sobre estes bosques houbo un longo procedemento nos tribunais. Detrás da intención de deforestar unha área equivalente a 113 campos de fútbol atópase Deva Gold, que pretende abrir a mina de ouro en Certej. O proxecto requiriría o uso do cianuro. Para levar adiante o proxecto mineiro de ouro pretenden tallar un total de 165 hectáreas de bosques, algúns dos cales están protexidos pola Rede Natura 2000 europea.

A mina de ouro de Certej, tamén coñecida como Deva Gold S.A., é un joint venture entre a empresa canadense Elodorado Gold (80%) e a empresa estatal romanesa Minvest Deva (20%). Eldorado Gold é unha empresa mineira low cost (en bolsa, TSX:ELD & NYSE:EGO), que pretende abrir en Romanía a primeira mina de ouro a ceo aberto facendo uso de cianuro. O proxecto estivo inzado de escándalos, problemas de operación, contratempos e oposición nacional e internacional debido ao uso de grandes cantidades de cianuro e á destrución de zonas rurais e bosques entre os que se atopan bosques protexidos. De modo similar ao proxecto de Rosia Montana que se logrou deter, a poboación romanesa asocia o proxecto de Certej á corrupción política de alto nivel.

A decisión ministerial chega como resultado de 4.500 opinións, comentarios e suxestións enviadas pola cidadanía romanesa como parte dun proceso de consulta pública. A participación demostrou que a talla das 56 hectáreas de bosques sería ilegal. Este éxito é importantísimo para as organizacións sociais e os membros da comunidade que participaron na consulta pública.

O bosque ameazado sería a única localización posible para as presas de colas, segundo varios estudos de factibilidade. Con todo, para construír as presas, Deva Gold non conta con dereito de uso sobre a terra nin permisos para tallar os bosques. Para obter o permiso, Deva Gold omitiu ou deixou de notificar os litixios existentes ás autoridades. “Non é a primeira ilegalidade cometida pola mineira. En 2014, Deva Gold comezou a abrirse paso para acceder ao lugar do proxecto sen contar cos permisos de construción”, explica Roxana Pancea, de Mining Watch Romania.

“A suspensión da talla é un duro golpe para a empresa mineira e unha enorme vitoria popular. É un impulso ás nosas actividades estratéxicas de denuncia e resistencia”, engade Pancea.

En Halkidiki, Grecia

Un xulgado absolveu a 21 persoas dos falsos cargos por suposta invasión das instalacións dunha mineira, a cuxo proxecto oponse a poboación por motivos ambientais.
O xulgado de Tesalónica determinou que non había probas suficientes para condenar as persoas acusadas, todas as cales negaron ter levado a cabo actos ilícitos. Estaban acusadas de asaltar as instalacións da mineira de ouro, atacar os gardas de seguridade e prender lume á maquinaria e oficinas. Os cargos incluían intento de asasinato, posesión de explosivos, ofensa armada e pertenza a banda armada.
O proxecto mineiro da mineira canadense Eldorado Gold dividiu os habitantes de Halkidiki. Mentres que para un sector de poboación primaba a preocupación pola destrución do medio ambiente e os bosques prístinos, os prexuízos ao turismo e a outras fontes locais de ingresos como a agricultura, a gandaría e a pesca; outro sector acolle con beneplácito os postos de traballo que a mina de ouro e cobre traería, mostrándose a favor dos supostos empregos que a mina de ouro podería traer. A división das comunidades facendo promesas a unha parte da poboación é unha das estratexias coñecidas das mineiras para gañar aceptación dos seus proxectos.


A decisión do tribunal o pasado venres 30 de novembro foi recibida con aplausos no xulgado, repleto de opositores á mina, das aldeas de Halkidiki de Ierissos e Megali Panagia.
O avogado defensor, Giorgos Kyritsis, mostrouse satisfeito coa condena. “Demostrouse claramente que os cargos eran falsos”, declarou a The Associated Press.
Eldorado Gold adquiriu a concesión de Skouries en 2012, e iniciou a construción un ano máis tarde con vistas a explotar unha mina ao descuberto e subterránea. Pero a falta de permisos e licenzas, e a oposición cidadá, levaron a suspender o desenvolvemento da mina. Desde 2017 Eldorado Gold ten o proxecto parado.

En Xolobeni, Sudáfrica

Amadiba Crise Comittee informa que a Corte Suprema confirmou que os proxectos mineiros deben obter o consentimento pleno e previo das comunidades antes de comezar.

Xolobeni é unha comunidade na provincia Cabo Oriental de Sudáfrica. Hai case 10 anos, unha empresa mineira australiana comezou a explorar areas minerais ricas en titanio na área, e iniciou un proceso de participación pública para obter licenza social das comunidades. Pero como a verdade é que a mina desprazaría centos de persoas das terras das que dependen, as comunidades resistíronse. Argumentan que prefiren un desenvolvemento baseado na agricultura e o turismo e non na minería. As comunidades organizáronse como Comité de Crise Amadiba (Amadiba Crise Committee ACC).

ACC levou a empresa mineira e o Departamento de Recursos Minerais do goberno á corte suprema para demandar o Dereito a Dicir Non. Nunha recente sentenza, esta Corte confirmou que calquera proxecto mineiro deben obter o consentimento pleno antes de levarse a cabo no terreo.

A necesidade de levar o goberno aos tribunais para probar xudicialmente que se debe consultar ás comunidades con respecto a proxectos a levar a cabo nas súas terras, enraízase na historia de apartheid e o dereito consuetudinario. En moitas áreas rurais, a posesión da terra non é individual, senón comunitaria, a miúdo baixo o liderado dun xefe. Historicamente, as empresas mineiras simplemente limitábanse a buscar o consentimento do xefe -con frecuencia por medio de subornos ou prebendas- e utilizaron o consentimento obtido deste xeito para proceder a poñer en marcha os seus proxectos.

Este xuízo confirma que é a comunidade, e non individualmente os xefes da mesma, quen debe outorgar o consentimento pleno e informado.

O “Dereito a Dicir NON” baséase na necesidade do Consentimento Previo, Libre e Informado, un paso importante cara ao dereito ao desenvolvemento autodeterminado, segundo os coordinadores da campaña. A campaña difundiuse en redes sociais como #Right2SayNO

Todas estas son importantes vitorias dun traballo máis amplo e todas elas requiren continuar a vixilancia sobre o actuar das empresas mineiras e a connivencia política con accións ilegais e non consentidas polas poboacións afectadas.

Halkidiki, espello de Corcoesto

Deixa unha resposta

O pasado mércores, varias persoas da Plataforma pola defensa de Corcoesto e Bergantiños estivemos, xunto con representantes de colectivos doutras comarcas de Galiza (Corno do Monte, de Xinzo; Ribeiras do Miño, de Castrelo do Miño; representantes veciñais de Ramirás e Cartelle), na Conferencia “Movementos sociais contra a megaminaría en Europa“, no Parlamento europeo. Esta Conferencia tiña como obxectivo chamar a atención das institucións comunitarias sobre as graves repercusións que a minaría está provocando no noso territorio e noutras partes de Europa, e facer presión para que se cumpra a normativa europea. Permitiunos, ademais, coñecer de primeira man outros casos de proxectos salvaxes en Europa, como é o de Halkidiki (Grecia) e o de Rosía Montana (Romanía).

Intervención de Carmen Varela, da Plataforma de C. e B.

A resolución do Parlamento europeo sobre ouso do cianuro na minaría, que foi aprobada en maio de 2010 pola Eurocámara en maioría, foi rexeitada máis adiante pola Comisión europea. Pero ese rexeitamento debería ter traído consigo a elaboración dunha contraproposta por parte de dita Comisión, que tería que ser levada de novo á Cámara para a súa votación. Normalmente ese proceso non ocupa máis dun ano. No noso caso, como vedes, son 3 os anos que pasaron. Cal é a explicación desta esaxerada demora? Pode ser debida ás presións dos lobbys mineiros, que estean tratando de dilatar o proceso para, mentres, con axuda dos gobernos locais sumidos na corrupción, aprobar os proxectos antes de que o Europarlamento decida nada ao respecto?

Como sexa, é hora de que a Comisión europea “faga os seus deberes” ao respecto do uso do cianuro da minaría, tal e como alí se lle recordou por parte de varias das persoas que interviñeron.

O feito de que a maioría dos proxectos estean situados no sur de Europa, pensamos que non obedece tanto a unha maior riqueza mineral dos nosos subsolos, como á situación económica pola que están atravesando os nosos países e ao xogo de poderes que se establece entre os distintos estados e as multinacionais. Preguntámonos se non estaremos pagando “en especies”, e sen que a maioría da poboación teña constancia, unha parte da débeda contraida no seu día polos bancos aos que estamos rescatando a costa de perder o noso poder adquisitivo e os dereitos adquiridos ao longo de moitos anos de loita. E, agora tamén, o noso territorio.

Escoitar falar á xente de Grecia e Romanía foi como mirarse nun espello. Nun espello-máquina do tempo, que reflectía a que posiblemente será a nosa realidade en poucos meses. A medida que se ían debullando os datos de ambos proxectos (nacionalidade da empresa -seguro que a adiviñades-, hectáreas afectadas, toneladas de cianuro diarias, proximidade a áreas incluídas en Rede Natura, material removido en cada explosión, repercusións medioambientais e de saúde humana, o emprego como escusa, a conivencia coas autoridades, a grave afección ao sector agrogandeiro, a absoluta opacidade, enganos e manipulacións, control da prensa…), mirábamonos entre nós, para ratificar cada un na cara do outro que estaba sentindo o mesmo: esa sensación de estar escoitando falar do noso a quen fala de algo que está moi lonxe no espazo, pero que por forza está moi preto no corazón. A medida que se ían enumerando os argumentos para opoñerse á barbarie, (eses argumentos que coñecemos hai tempo porque son os mesmos nos que nos baseamos), a onda de solidariedade ía medrando dentro do noso peito.

Especialmente emotiva foi a intervención da muller en cuxa casa entraron, e cuxo fillo adolescente foi detido na súa presenza polo grave delito de opoñerse a que destrúan o seu territorio; ou a do home que, ombro con ombro coa súa muller, acudía día si e día tamén ás manifestacións nas que se encontraba fronte ao seu fillo, que é policía.

Alí, o terreo xa está tomado pola multinacional, e para impedir o acceso ao mesmo por parte dos seus lexítimos propietarios non contratan os servizos de axencias privadas de seguridade, senón que utilizan a policía nacional, pagada a base de impostos polas mesmas persoas ás que lles foi roubada a terra.

Ao igual que pola nosa parte falou a doutora en Química Carmen Varela, por parte do grupo grego fixérono o profesor de Xeoloxía Kyriakos Panagiotopoulos, o enxeñeiro químico Nikos Moschoudis, e o químico Athena Panayiotou. Todos eles coincidían na súa denuncia das graves consecuencias que este tipo de proxectos poden ter para o noso futuro.

Desde a Plataforma queremos agradecer a oportunidade que Ana Miranda, eurodiputada de BNG-ALE, nos proporcionou de expoñer as nosas queixas diante dos membros da Comisión europea, así como de compartir loita coa xente de Halkidiki e Rosia Montana. Non sempre as persoas que se adican á política comprenden que unha parte importante do seu traballo é precisamente esa: dar voz á cidadanía nas institucións.